حسام حسین‌زاده
شاید نوشتن از اتفاقات سه شنبۀ گذشته چندان مناسبتی نداشته باشد چرا که به اندازۀ کافی در نشریات دانشجویی به آن پرداخته شد. در یادداشت پیش رو تلاش می کنم نکاتی را ذکر کنم که دوستانمان در دیگر نشریات از بیان آن ها صرف نظر کرده اند!
اول. نباید فراموش کنیم که اتفاقات سه شنبۀ گذشته جنبه های مثبت و منفی ای را در بر داشت. تاکید بیش از اندازه بر این جنبه ها بیش از آنکه آن ها را دست رشته کند تاثیر دیگری ندارد، اما نیاز است هم دانشجویان و هم مسئولین دانشکده از اشتباهات خود در سه شنبۀ گذشته درس بگیرند و تلاش کنند در روزهای پیش رو آن اشتباهات را تکرار نکنند. دانشجو باید تلاش کند دغدغه های علمی و آموزشی خود را توام با احترام و اخلاق بیان کند و البته اساتید و مسئولین دانشکده نیز باید تلاش کنند بیش از این ها به دانشجو و دغدغه هایش احترام بگذارند، که فضای آکادمی بدون حضور دانشجو هیچ ارزشی ندارد و استاد بدون دانشجو معنایی ندارد.
دوم. در خلال اتفاقات روز سه شنبه و پس از آن موجی شکل گرفت که گمان می کرد انجمن علمی جامعه شناسی خود را کنار کشیده تا در گوشه ای امن به دنبال منافع شخصی خود با اساتید گروه باشد، هرچند که این موج بیش از اینکه حاصل استدلال و برخواسته از واقعیات باشد، از برساخت های ذهنی دوستان عزیزمان شکل گرفته بود که گمان می کنم با گذر زمان هم بنده و دوستانم و هم کسانی که در آن روز خود را در مقابل ما دیدند باید از اشتباهاتمان درس بگیریم و برای ایجاد همدلی دوباره میان دانشجویان گروه جامعه شناسی تلاش کنیم، اما نکتۀ قابل تامل این است که عده ای تلاش کردند بر این موج سوار شوند و با عمیق جلوه دادن شکاف بین دانشجویان و انجمن علمی به اهداف غیرعلمی خود دست یابند و در این راه هر کجا فضا را مهیا دیدند به دنبال تصفیه حساب های شخصی خود نیز بودند، البته که انجمن علمی جامعه شناسی و بدنۀ دانشجوییِ آن سوءتفاهم های پیش آمده را در روزهای پیش رو حل خواهد کرد و اجازه نخواهد داد عده ای از این آب گل آلود ماهی بگیرند.
سوم. دامن زدن به این توهم که انجمن علمی جامعه شناسی همسو با مسئولین دانشکده و در مقابل دانشجویان است نیز بیشتر شبیه به یک لطیفه است تا واقعیت. جدا از اینکه انجمن علمی جامعه شناسی در این ترم آغازگر نقد کلاس ها و اساتید در نشریۀ خود بود، رویکرد انتقادی تک تک اعضای شورای مرکزی این انجمن نسبت به وضعیت علمی و آموزشی گروه جامعه شناسی بر هیچکس پوشیده نیست. جدای از این مسائل عده ای طوری با مسئله برخورد می کنند که گویا همین یکسال گذشته را هم فراموش کرده اند، در سال گذشته وضعیت رخوت بار انجمن های علمی فضا را برای کوچک ترین نقدی باز نگذاشت و حتی انجمن های علمی نیز تلاش نکردند به این مسائل به طور جدی ورود کنند. حالا محکوم کردن انجمن علمی ای که خود آغازگر نقد گروه آموزشی اش بوده، باز هم نشان دهندۀ انگیزه های غیرعلمی و شخصی ای است که در پس این ماجرا نهفته است.
چهارم. باید به آینده نگاه کنیم. هر آنچه که گذشته اندوخته ای خواهد شد برای روزهای پیش رو، برای اینکه صبر و تحمل بیشتری داشته باشیم و اینقدر زود دربارۀ یکدیگر قضاوت نکنیم. قاعدتاً انجمن علمی جامعه شناسی نیز مطابق آنچه در آیین نامۀ انجمن های علمی دانشگاه تهران آمده و بر حسب وظیفه در چارچوب قانون و احترام پا به پای دانشجویان، مسئلۀ نقد و پرسش و پاسخ گروه آموزشی جامعه شناسی را پیگیری خواهد کرد و امید داریم دانشجویان نیز به دور از بی اخلاقی ها، دروغ پراکنی ها و سیاسی بازی ها سوءتفاهم ها را کنار بگذارند و برای دستیابی به هدفی مشترک که همان نقد منصفانۀ فضای علمی دانشکده است تلاش کنند.
